Genesis

uit Eelen, S. (2022). Het nodige breken, p. 49.

Genesis

We zijn nog onsterfelijk. Het hindert niets of niemand
wat we voor elkaar voelen, zelfs geen stem in het achterhoofd
die twijfel zaait. Zo onontgonnen deze grond.
Alleen maar de piepende hoofdjes van gedachten die ontkiemen.
De onschuld van beginnen maakt schaamte overbodig
telkens ik je toon dat mijn grenzen buigzaam, mijn idealen kneedbaar
en jij steeds de vorm.

Later zal dit eindeloze houden van ongeneeslijk blijken
als een plaag die woekert over gewassen in bloei
sprinkhanen die de hemel zwart verven.

Later zal je stem gaan stokken in de keel
als je ons probeert terug te voeren naar wat we zeiden
in het begin. Want woorden gaan pas wegen
als ze nergens op kunnen rusten. De onschuld
sijpelt er losjes doorheen.

Het leven rolt zich uit als een zachte deken
maar op het einde toont het hoe het al die tijd
iets hards en doods bewaarde binnenin.