Largo Winch - Venetië zien ... (9)
door Philippe Francq en Jean Van Hamme
Laat me beginnen met toegeven dat ik verre van een stripliefhebber ben. Ik kan er meteen aan toevoegen dat de lezing van deze strip daar niets aan veranderd heeft.
Tijdens mijn kinderjaren kon ik best genieten van de reeks Piet Pienter en Bert Bibber (Pom), maar verder ben ik niet geraakt. Er waren altijd zoveel boeken die ik wilde lezen, dat ik me ook absoluut niet verdiept heb in strips of dat ik op de hoogte bleef van wat er verscheen. Er zullen ongetwijfeld meesterwerken tussenzitten, maar ik ben ze nog niet tegengekomen.
Door tijdsgebrek heb ik me bij de keuze voor deze strip door een triviaal element laten leiden, nl. de plaatsnaam in de titel: Venetië. Ik vind Venetië een prachtige stad en hoopte dat de liefde voor die stad mijn liefde voor strips kon besmetten. Dat is dus niet gebeurd.
Stereotypering
Wat stereotypering betreft, moest ik niet lang zoeken naar een voorbeeld. De manier waarop vrouwen in dit verhaal geportretteerd worden is duidelijk om (hetero-)mannen te behagen. De vrouwen zijn bij voorkeur sexy, op zoek naar een man, enkel begaan met hun uiterlijk en vaak ook gewoon dom.
Een mooi voorbeeld daarvan is Babe. Is dit haar naam? Of wordt ze zo genoemd omwille van haar gedrag, dat is me niet helemaal duidelijk.
Babe praat alleen over haar vriendje of over andere knappe mannen die geschikt huwelijksmateriaal zouden kunnen zijn en ze begrijpt niet dat haar collega Brenda - het obligate 'kneusje' - niet geïnteresseerd is in haar uiterlijk en dat ze niet alles op alles zet om een man aan de haak te slaan.
Als vrouwen op de grond gesmeten worden, zijn ze onder de indruk van de mannelijke kracht (zie ook bij mijn Persoonlijke kijk- en leeservaring voor een voorbeeld). Als ze met geweld vastgegrepen worden, lijken ze te poseren in een erotische film.
De twee belangrijkste vrouwelijke figuren in dit verhaal zijn Largo's vriendin, Charity en de beeldhouwster Domenica Leone. Charity en Domenica zijn vriendinnen sinds hun schooltijd en blijken ook een seksuele relatie te hebben. Hoewel beide dames enigszins afwijken van het beeld dat van de andere vrouwen wordt geschilderd (zie bij mijn Persoonlijke kijk- en leeservaring voor voorbeelden), worden hun seksuele momentjes op zo'n manier getekend dat het duidelijk bedoeld is om heteromannen te behagen.
Ruimte
De belangrijkste ruimte is uiteraard Venetië. De kanalen, de gondels, de talloze bruggen en de smalle steegjes worden sfeervol weergegeven. Het lijken schilderijtjes die de realiteit eer aandoen. Belangrijke bezienswaardigheden als het San Marcoplein en het Dogepaleis mogen uiteraard niet ontbreken.
Largo Winch krijgt in dit verhaal een vreemde fax met de boodschap: 'Look out for the Doge and for'. Een onbekende man, die later de voorzitter van de Banco di Commerzio blijkt te zijn, kon deze fax nog net versturen vanuit Venetië voor hij neergeschoten werd. Het decor van Venetië is dus onmiddellijk onderdeel van de spanning.
Zoals ik hierboven al vertelde, is Venetië als locatie de belangrijkste reden waarom ik deze strip heb uitgekozen. Venetië ademt een sfeer van mysterie en intrige en die is naar mijn gevoel goed weergegeven in de tekeningen. Ik ben vooral fan van het rechtse beeld hieronder. Je ziet het San Marcoplein vol meeuwen en koppeltjes, waaronder Charity en Domenica en een stukje van het Dogepaleis.
Venetië gaat voor mij ook hand in hand met kunst en kunstenaars. Denk maar aan de biënnale van Venetië. De tweede ruimte die mij persoonlijk heel erg aanspreekt in deze strip is het atelier van Domenica. Het is een mooie, ruime, wat industriële ruimte die gevuld is met Domenica's beeldhouwwerken. De meeste werken zijn beelden van naakte, welgevormde vrouwen in wulpse poses. Ze worden heel mooi in beeld gebracht. De beelden versterken de erotische sfeer die de hele strip uitademt. In deze ruimte wordt Domenica brutaal aangevallen door twee gemaskerde mannen van de revolutionaire cellen. De politie is naar hen op zoek in verband met de moord op de voorzitter van de Banco di Commerzio. Ze willen onderduiken in haar atelier en maken er geen geheim van dat ze Domenica een aantrekkelijke vrouw vinden. Wanneer een van de schurken Domenica probeert te verkrachten, kan zij het masker van zijn hoofd trekken en weet ze zich te bevrijden. Ze kan bovendien zijn wapen bemachtigen en daarna druipen de mannen af. Uiteraard op wraak belust.
Persoonlijke kijk- en leeservaring
Globaal genomen kan ik niet zeggen dat ik van dit verhaal genoten heb. Het is een verhaal in twee delen. Venetië zien ... heeft een opvolger: ... en sterven.
In dit deel gebeuren er een aantal acties, zoals de moord op de voorzitter, Domenica die lastiggevallen wordt, twee medewerksters van Winch die koelbloedig vermoord worden, Winch die beslist dat hij naar Venetië moet om die moorden op te lossen en Charity die op het einde van het verhaal door de revolutionaire cellen ontvoerd wordt. Spanning genoeg dus, maar je krijgt voorlopig nog geen enkel antwoord.
Toch zijn er wel een aantal scènes die me op een of andere manier iets deden, positief of negatief.
Mijn eerste keuze is een scène waar ik hierboven al naar verwees.
Largo Winch achtervolgt Marchini, die net twee van zijn medewerksters heeft vermoord. Wanneer Marchini hem probeert te beschieten, gooit Winch zich samen met twee andere vrouwelijke collega's op de grond. Je zou denken dat de vrouwen verlamd zijn van de schrik, maar niets is minder waar. Ze zijn zo onder de indruk van de spanning die Winch veroorzaakt en van zijn mannelijke kracht. Een van de vrouwen vindt de timing zelfs ideaal om hem mee op een date te vragen. Beide dames zijn het er stellig over eens dat Winch de ideale man is.
Mijn ideale man ziet er anders uit.
Het tweede fragment dat ik gekozen heb, toont een andere vrouw dan de vrouwen die ik hierboven en in het stuk over Stereotypering beschreef. We zien hier een vrouw die geen genoegen neemt met een knappe, rijke verschijning. Charity, het vriendinnetje van Winch, maakt een einde aan hun relatie omdat Winch geen tijd heeft voor haar en alleen bezig is met geld en roem. Charity is helemaal niet onder de indruk van zijn miljoenen en van het feit dat hij op covers van tijdschriften prijkt. De uiterlijke schijn is voor haar niet belangrijk. Het is fijn om te merken dat het dus ook anders kan.
Het derde fragment ligt in dezelfde lijn. Domenica is - op dit ogenblik - niet geïnteresseerd in een man van vlees en bloed. Zij is in de ban van het ruiterstandbeeld van Bartolomeo Colleoni, een Italiaanse condottiero uit de 15e eeuw, die kapitein-generaal werd van de Republiek Venetië. Hij verwierf faam als de belangrijkste tacticus en gezagshandhaver van zijn tijd.
De lezer krijgt hier wat kunsthistorische informatie. Het standbeeld staat aan de Basilica dei Santi Giovanni e Paolo (dat lees je in het vorige prentje) en is inderdaad van de hand van Andrea del Verrocchio.
Naast de informatieve waarde vind ik het ook een aangename vaststelling dat Domenica, net als Charity, niet onder de indruk is van de machomannen in dit verhaal
De basiliek en het standbeeld zijn bovendien prachtig en gedetailleerd weergegeven.
