Nooit meer Capri-Sun

uit Eelen, S. (2022). Het nodige breken, p. 33

Nooit meer Capri-Sun

We kijken naar een opkomende zon
met dichtvallende ogen.

Wachten op het licht is als wachten op de waarheid
je kan je ogen er wel voor sluiten
maar het valt over je
en te lange blootstelling kan branden
laat patronen achter op je netvlies.

Weten dat we te oud worden
om wimpers voor wensen in te ruilen
betekent niet dat we de zachte filter
om de dag kunnen missen.
Ik wil nog altijd met jou in de jaren wonen

hoewel ik weet dat de dagtelling slechts een betonnen geraamte is
alleen dient om de grootste slijt van de tijd te bedwingen
niets meer dan structuur zoeken in een oerwoud
door het nummeren van oude basten
een stok in de woestijn geplant als teken van leven
een muur gebouwd in niemandsland
om de leegte niet langer aan te staren.

Ik ken de vraag van de boom die valt
en niemand die het hoort

maar wat met de geliefde die vergeten wordt
wat met de zon waar we nooit naar mogen kijken?