Vouwen

Vouwen

Mijn moeder, altijd omhuld door losse jurken

er nooit helemaal bij als je haar om antwoord vraagt

ik vraag me af of ze haar gedachten plaats geeft

zoals ze haar kleding opvouwt.

De herinneringen aan haar jeugd

met de mouwen naar binnen geplooid

achter in de kast.

Het verdriet geordend in paren zoals haar netkousen

tot een zo klein mogelijk bolletje gedraaid.

Het geluk als een zomerjurk in de winter weggestopt

het jaar nadien nooit meer de juiste maat.

Wij, de kinderen, op elkaar gestapeld

cederhout ertussen om ons te beschermen

gaten vormen zich zo snel.

Daarna de kast dicht.

Het slepen van de dag laat ze ongestreken, losjes

over de rand van een stoel

klaar om de volgende dag te dragen.